Martynce brak szczęścia w totolotku i przednich zębów. Gdy Martynka
była młoda, brakowało jej jeszcze męża. Dostała go, gdy inne dziewczyny już
swoim córkom szyły sukienki do pierwszej komunii. Trafił się któregoś dnia taki
nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak. Mówił, że
spokojnego życia w bieszczadzkiej dziczy przyjechał szukać. I barany wypasać,
i strzyc, i sery owcze wędzić. Trafił Martynce wprost na serdeczny palec prawej
ręki, ślubując, że hołubić ją i szanować będzie, jak siebie samego. Ale serca w
nim dla Martynki było niewiele. Nie pił, nie bił, nie palił. Nie kochał.
Mrukliwy był. Ponurak skłócony ze światem, a może i z Panem Bogiem. Serce w nim
tylko rzewnie łzawiło, gdy mu wilk owcę zabierał. Rzewniej, niż gdy złośliwe, niewymawialne
chyłkiem przyszło, uniosło w kościstym uścisku jego małą córeczkę i odeszło z
upiornym chichotem. I gdy za sprawą tego samego, nazywanego tylko szeptem zła martynkowy
mąż przeniósł się na miejscowy cmentarz, Martynce przestało brakować męża a
zaczął doskwierać brak zębów i wygranej w totka.
Gdyby tylko trafiła się jej duża wygrana, Martynka postawiłaby
duży, ciepły dom dla swych sióstr i braci. Tych wałęsających się ze zwieszonymi od ciężaru bezdomności i
głodu łbami po drogach i bezdrożach. Tych tkwiących w niedostatku odwzajemnionego
przywiązania i nadmiarze krótkich łańcuchów w dostatnich domostwach we wsi. Z nimi tylko
lubiła gawędzić, pytać o zdrowie i o skurczony żołądek. Dla nich doiła krowę, swą
wyrozumiałą, hojną mleczarnię. U nich miała serce i poważanie. Gdyby trafiła
się ta wygrana, Martynka wstawiłaby też przednie zęby, żeby pokazać wszystkim,
że nie jest dziwaczną odludnicą i że radość w niej dalej mieszka. A przecież w
radości najważniejsze są zęby.
Martynka nie wygra w lotto. Do najbliższej kolektury ma
sześćdziesiąt kilometrów i raptem jeden pekaes na dzień. Ma te same od ponad ćwierć
wieku ubrania, schludne i niezniszczone, ale modne szykiem bezpowrotnie przebrzmiałym.
Ma też dźwięczny, śpiewny głos i mowę melodyjnie rozciągającą wyrazy w
wyraziste sylaby. A Martynka nie lubi, gdy się na niej zawieszają, czort jeden
wie czemu, rozbawione, miejskie spojrzenia.
W niskim, drewnianym domu mieszka Martynka. Nie sama. Ma dla
kogo malować usta szminką z kiosku ruchu i zarzucać wieczorem na ramiona
ażurową chustę w wachlarze. Ma z kim oglądać telewizję. Tercet drzemiących psów
i kwintet mruczących kotów ogląda razem z Martynka filmy. Przyrodnicze filmy
oglądają, no i te o zwierzętach. Żadnych tam o niby-wielkich, kilkudniowych
miłościach-na niby, żadnych tam o niby-ludzkich, natrętnie hałaśliwych niby-ważnych
sprawach. Przecież Martynka i jej domownicy o ludziach wiedzą już wszystko.
Gdy Martynkę budzą o brzasku słoneczne promienie prosto od
wschodu i zasnute lekką mgiełką snu spojrzenia jej cierpliwych bydlątek,
Martynka nie czuje braku przednich zębów. Przędzie co rano myśli o wygranej w
zdrapki, które kupuje w tym samym kiosku ruchu, co i szminkę. Gdy w końcu zdrapie
specjalnie do tego przeznaczonym grosikiem dobry los, ziści marzenie swoje i
głodnych jej serca i opieki. Znajomych i nieznajomych.
I wtedy, jak co rano, Martynka czuje się szczęśliwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz