Magdalena Kozena

Kryształowy głos, który przywraca wiarę w niebo i istnienie aniołów…

Usłyszałam o niej po raz pierwszy mniej więcej 10 lat temu. Jakieś francuski portal internetowy  – nie pamiętam już jego nazwy – zamieścił recenzję płyty z utworami Haendla, w wykonaniu nieznanej mi śpiewaczki. Haendla wtedy już znałam i  bardzo ceniłam. O czeskiej mezzosopranistce nie wiedziałam zupełnie nic. Ale ponieważ Polak i Czech są jak Pat i Mat, w przerwie obiadowej popędziłam do FNAC-u (coś jak nasz EMPiK) i kupiłam płytę Magdaleny Kozeny. Były to „Italian cantatas”. Od tej pory zachowuję się jak rasowa fanka: kupuję wszystkie dostępne nagrania, zaglądam regularnie na internetową stronę artystki, utworzoną przez jej miłośników. Ba! wchodzę na portale plotkarskie, których bohaterami są operowe gwiazdy (tak tak, też nie mogłam w to uwierzyć, ale są takie!) i marzę, żeby usłyszeć i zobaczyć obiekt mego podziwu na żywo. Marzenie to się ziściło zupełnie niedawno! Ale o tym kiedy indziej …

Magdalena przychodzi na świat w Brnie, na Morawach, w 1973 roku. W dzieciństwie śpiewa w Chórze Dziecięcym Miasta Brna, ale nauka gry na fortepianie (pobiera lekcje w brneńskim konserwatorium) zajmuje ją do tego stopnia, że bardzo poważnie myśli o karierze pianistycznej. Los decyduje inaczej: w nieszczęśliwym wypadku Magdalena doznaje złamań obydwu rąk i musi porzucić swe marzenia. Kontynuuje naukę śpiewu w Wyższej Szkole Sztuk Muzycznych i Teatralnych w Bratysławie, z zamiarem … śpiewania w chórze. Na szczęście trafia pod opiekę prof. Evy Blahovej, której doświadczone ucho rozpoznaje diament.

Kariera Magdaleny rozpoczyna się na dobre w roku 1995, I-ą nagrodą na Międzynarodowym Konkursie Mozartowskim w Salzburgu. Od tej pory występuje w operach na najważniejszych scenach  świata, daje recitale solowe z towarzyszeniem najbardziej cenionych zespołów i dyrygentów. W 2003 roku otrzymuje z rąk francuskiego ministra kultury i sztuki  tytuł Chevalier des Arts et des Lettres.

Ma bardzo szeroki repertuar, choć najważniejsze miejsce w nim zajmuje muzyka klasyczna i barok.

A barok tygrysy lubią najbardziej…   ; ) Zwłaszcza w wykonaniu Magdaleny Kożeny.

A dlaczego?

Gdyż jest wrażliwa i porusza słuchacza prawdziwością swoich emocji.

Gdyż z największą wydawałoby się łatwością przechodzi od jednej karkołomnej figury do drugiej.

Gdyż w swoich interpretacjach nie obawia się zaśpiewać „brzydko”, jesli posłużyć ma to uwypukleniu muzyki i tekstu.

Gdyż ma przepiękną barwę głosu.

Gdyż taki głos chciałabym słyszeć po drugiej stronie tęczy.

Gdyż takiego głosu mogliby jej zazdrościć aniołowie…

Et voilà!