Bulwersacja serdeczna

Dzwoni do mnie operator pewnej sieci komórkowej. Na wstępie wita mnie serdecznie, po czym przechodzi do meritum, czyli nowej, wspaniałej oferty. Zwraca się do mnie: Pani Ato. Po zakończeniu sprawy, żegna mnie serdecznie i pozdrawia. Jestem wzruszona.

Dostaję mail od pewnej bankowej sieci consultingowej (nie, nie łudźmy się, nie była to sieć doradcza, tylko właśnie consultingowa), z propozycją atrakcyjnej lokaty tu i tam. Doradca wita mnie  (tak tak) serdecznie, a na końcu mnie serdecznie pozdrawia. Jestem poruszona. Czuję się kochana.

Choć przyznam, że po chwili przychodzi mi do głowy taka podstępna myśl: może napisał do mnie ten mail będąc na wakacjach nad morzem, gdzie między pisaniem jednej kartki pocztowej a drugiej, uzupełniał zaległą korespondencję do klientów i troszkę mu się „popultało”?

Kolejny mail, od „przodującego w swojej branży dealera samochodowego”,  który otrzymuję tego samego dnia rozwiewa moje wątpliwości. Ówże dealer po klasycznym przywitaniu proponuje mi leasing i chce się ze mną umówić, w celu „spokojnego dogadania szczegółów”. Czytam ostatnią linię maila (z pozdrowieniami, a jakże) i już wiem: przecież oni wszyscy nie mogą być na wakacjach! Oni po prostu tak mają!

Dewaluacja pojęć kwitnie. Nie tylko w wyżej wymienionych dziedzinach naszego życia. Z telewizorów wylewają się hektolitry serdeczności, aż dziw, że jeszcze nie utonęliśmy. W stacjach radiowych również wszyscy wszystkich witają i pozdrawiają w zuniformizowany, „serdecznościowy” sposób. To już chyba odruchowe. A odruchowe znaczy bezmyślne. Nawet moje ulubione radio tym grzeszy.

O ile się nie mylę, zjawisko to pojawiło się stosunkowo niedawno na masową, przemysłową skalę. Zwrot „z poważaniem” czy też „z wyrazami szacunku” został wyrugowany z pism urzędowych. Czemu? Że niby staroświecki i zbyt z dystansem? No właśnie, z dystansem  – ale niby dlaczego Pan X z firmy consultingowej Y ma się uważać za mojego kumpla? Chce nadać naszej relacji posmak bliskości, wyjątkowości i jednostkowości, mówiąc do mnie po imieniu. Na koniec zrobi się tak przyjacielski i rodzinny, że mnie pozdrowi i to serdecznie. I jest pewien, że się tak fajowsko i grzecznie zachował i że coś ugrał na rozmowie ze mną…

Słowa używane wcześniej z całym dobrodziejstwem inwentarza w pewnych określonych kręgach (przyjaciele, rodzina, znajomi) przeniesione zostały w kręgi, w których bywamy klientem, petentem, proszącym, proszonym. Tam te słowa nie mają nic do roboty. Wnoszą tylko dysonans i poczucie pozorów, czasem wręcz nieufności wobec tego, który ich nadużywa.

Piękne słowo „serdeczność” pochodzi w prostej linii od „serca”. Ale od jakiegoś czasu serdecznie mnie wkurza przydawka „serdecznie”. Od jakiegoś czasu nikogo już nie pozdrawiam. Wolę wyjść na „źle wychowaną” w czyichś oczach, niż na pozorantkę w moich własnych.

Kłaniam się. Żegnam. Z poważaniem. Z wyrazami szacunku. Do usłyszenia. Do zobaczenia. 

p.s.

      


Nie – to NIE JEST MOJE. Znalazłam na internecie. Tylko coś mi nie gra… Ok, jest pozdrawiam, serdecznie, milutki, ale dlaczego dzień a nie dzionek !